از نسل فاطمه

دور امام صادق علیه‏‌السلام نشسته بودند و قرآن می‏‌خواندند.
قاری خواند: « و الشمس و ضحیها »
گفت: خورشید، محمّد صلی‌الله‌علیه‌وآله است که دین را برای مردم روشن کرد.
خواند: « و القمر اذا تلیها »
گفت: ماه، علی علیه‏‌السلام است بعد محمّد.
خواند:‏ « و النهار اذا جلّیها »
گفت: روز، امامی است از نسل فاطمه سلام‌الله‌علیها که تاریکی‏‌های ظلم را از بین می‏‌برد.

.: راستی، چرا فقط جمعـــ‌ه‏‌ها؟
.: پیشاپیش عید شما و میلاد او مبارک.
.: اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر.

خانه دوست کجاست؟

"خانه دوست" کجاست؟ پیدا نیست.
کوچه‌باغ دلتنگی نمایان گشته‌است.
روحمان تاریک است.
جانمان سنگین است.
خانه‌مان رنگارنگ.
آسمان پر دود است.
"خانه دوست" چرا پیدا نیست؟
خوب می‏‌دانم من،
چون چراغ این‌جا نیست!
نور باید؛
تا هویدا گردد "خانه دوست". 

.: یا امام زمان، اولین جمعه سال آمد اما شما این‌جا نبودید.
نکند جمعه‌ی آخر هم بیاید و هنوز ...

دعوت کوفی

مهمان وعده می‌گیرند.
همه با هم و یک‏‌صدا.
بعد که می‌آید، پذیرایی‏‌شان دیدنی است؛
سر می‌برند مهمان را.
خانواده‏‌اش را اسیر می‌کنند و در شهرها می‏‌گردانند.
دست یاری‌گرش باید؛
تا من و تو کوفی نباشیم،
و "او" حسینی دیگر! *

* حسین علیه‌السلام را منتظران‌ش کشتند!!!

لطف کنید و فعلا نیایید!

"امام زمان، سلام.
من شما رو خیلی دوست دارم.
اما یه خواهش؛
اگر ممکنه لطف کنید و فعلا نیایید!
ببخشیدا؛ آخه می‏‌دونید چرا؟
می‏‌گن وقتی می‏‌آیید خیلی‏‌ها رو از دم تیغ می‏‌گذرونید و جوی خون راه می‏‌اندازید.
و من مطمئنا یکی از اون خیلی‏‌هام!!
آخه خیلی بدم، پر از گناهم. بارها و بارها شما رو از خودم رنجوندم.
در عین حال دوست هم ندارم حالا بمیرم، تازه اول جوونیمه!
پس لطف کنید و فعلا نیایید!"

شاید باور نکنید، اما این‏ها صحبت‏ یکی از نوجوان‌‏های شهر ماست.
بعضی افراد از ترس این‏‌که مبادا چنین بلایی! سرشان بیاید، برای ظهور امام زمان علیه‏‌السلام دعا که نمی‏‌کنند هیچ، با کارها و حرف‏هایشان برعکس هم عمل می‏‌نمایند.
متاسفانه ما را همیشه از غضب حضرت مهدی علیه‏‌السلام ترسانده‏‌اند و به‌ناحق تنها سمبل محبت واقعی را برای‌مان موجودی ترسناک کرده‏‌اند.
واقعا، اگر این سخنان از ذهن و دلمان پاک نشود چطور می‏‌توانیم محبت واسعه‌ی مهدی علیه‏‌السلام را درک و در مقابل به ایشان بذل محبت کنیم، که همه‏‌مان خوب می‏‌دانیم اگر محبتش در دلمان رسوخ کرده‏‌بود، هرگز به‏‌سمت گناه و ظلم و بیگانه‏‌پرستی و خودخواهی و ... سر نمی‌چرخاندیم.

تو خود حدیث مفصل...

امر به منکر، نهی از معروف!

همه‌‏جا گفته‏‌اند،
توی قرآن، سنت.
عاشورای حسین علیه‏‌السلام برای همین بود اصلا.
امر به معروف، نهی از منکر.
قبل این‏‌که بیاید امّا،
وارونه‏‌اش می‏‌کنند مردم.
امر به منکر، نهی از معروف!!!

سیّد!

شیخ گفت:
چهل شب، هر شب صد بار "رب أدخلنی مدخل صدق..." را بخوانید، امام زمان را می‌بینید.
رفت و آمد.
گفت:
خواندم. ندیدم.
جواب شیخ مو را به تنش راست‌کرد:
توی مسجد که نماز می‌خواندی، سیّدی به‌ت گفت انگشتر دست چپ کراهت دارد. گفتی کلّ مکروه جایز!
آن سیّد، امام زمانت بود!

ای سرسبزی روزگار...

آنجا که تو نباشی کویر است‌‌.‌
درست مثل همین‌جا،
دل من؛
از درون، وسوسه‌های خنّاس
از بـرون، ظلم ظالمان نااهل
خشک و بی‌روحم کرده‌اند!

ایها الربیع الأنام؛
ای بهار مردمان.
بیا و چشمه‌های وجودم را روان کن،
زمین روحم را خرم کن،
درخت جانم را بارور کن.
ایها النضرة الأیام؛
ای سرسبزی روزگار.

.:میلادت مبارک:.

حاضر یا غایب !

استاد می‏‌گفتند: اونی که غائبه ما هستیم، نه امام زمان علیه‌السلام!‏
برای‌م عجیب بود.
در حقیقت تلنگری بود بر دلم.
من غائب‌م نه امامم!
اصلا ببینم، غائب کیست؟
فرهنگ لغت را می‌گردم.
در تعریف "غایب" نوشته است:
«دور از نظر، کسی که حاضر نیست و در جای دیگر است.»
خنده‌دار است.
تا امروز فکر می‌‏کردم که من هستم و امامم نیستند!
من حاضرم و امامم غائب!
امروز اما فهمیدم؛
کسی که غائب است من‌ام نه امام زمان علیه‌السلام.
منم که با گناهانم خودم را از دید امامم غائب کرده‌ام و نزد او حضور ندارم!
منم که با دوری کردن از امامم، هر جای دیگری هستم جز آن جایی که باید باشم!
می‏‌خواهم عوضم کنی.
می‏‌خواهم حاضر شوم در جمع دوستانت.
.
.
.
مهدی جان، برای غیبت‏‌های همیشگی‏‌ام دلیل قانع‏‌کننده‌ای ندارم.
ببخش و من را هم، در جمع دوستانت راه بده!
آمین

همه شان می‏گذرد...

فردا؛
می‏‌دانم که می‏‌آیی
و می‏‌گذرد آن روزها،
که بی‏ تو گذشت.
می‏‌گذرد آن شب‏‌ها،
که بی مهر رخت،
صبح‌دمان را نظاره‏‌گر بودیم.
می‏‌گذرد آن سال‌های خشک و بی‌روح،
که ما قحطی‏‌زدگان حضور
همچو ماهی تشنه‏‌لب
له‌لهت می‏‌زدیم.
آری؛
همه‌شان می‏گذرد...

نبوئت هیلد؛ کتاب مخفی یهود

امروز کتاب خیلی جالبی خواندم.
اسمش بود "کتاب مخفی یهود: نبوئت هیلد".
نبوئت هیلد، کتابی است قدیمی که قرن‌ها در کتابخانه‌ی علمای یهود به نام کتاب مرموز، مخفی بوده و سرانجام یکی از همین علما بعد از تشرّف به اسلام، توانسته قسمتی از این کتاب را به دست بیاورد و آن را افشا کند!
این کتاب راجع به الهاماتی است که 70 سال قبل از بعثت پیغمبر اکرم صلوات‌الله‌علیه‌وآله، درباره‌ی ایشان و نسل بابرکتشان به پسربچّه‌ای یهودی می‌شده است و در واقع دارد به یهودیان، پایان عمر دین‌شان را اعلام می‌کند.

در قسمتی از این الهامات آمده؛
به یاد ساعتی که فرج قوی گردد و نبوّت بسیار شود و مانند سیل جهان را پر کند * شرافت زیاد شود و جبروت بسیار گردد و اسیران گشوده شوند. (آیه‌ی سیزده از کتاب بشارات عهدین)

این آیه دقیقا به ظهور حضرت مهدی ‌عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف اشاره دارد و اینکه عصر ظهور حضرتش، عصر آشکار شدن آثار دعوت تمام انبیاء الهی علیهم‌السلام، عصر پیروزی حق بر باطل و عصر آشکار شدن عزّت و شرافت الهی است.
حقا که چه دوران باشکوهی خواهد بود آن دوران!
به امید آن روز...

.: اللهم عجّل لولیک الفرج