اردوی امسال هم با همه خاطراتش تمام شد.
سفر پر برکتی بود. شهدا هیچ‌وقت کم نمی‌گذارند. میزبانی‏شان عالی است.
اما مشکلی که لااقل از نظر من وجود داشت این‌که مناطق جنگی کم‌کم دارند حال و هوای دوران جنگ و جبهه را از دست می‌دهند.
بعضی مناطق را تحت عنوان بازسازی از بکر بودن در آورده‌اند.
به قول یکی از فرماندهان حاضر در یکی از همان مناطق، بیمارستان صحرایی امام علی "علیه‌السلام"، یک چرخ و فلک کم داشت تا بشود مهد کودک! آن‌قدر به در و دیوارش کاغذ و مقوا چسبانده‌اند که تصور این‌که آنجا روزی بیمارستان بوده، سخت ‌است.
منی که جبهه‌ها را ندیده‌ام، منی که حال و هوای آن روزها را درک نکرده‌ام، منی که درمانده ذره‌ای از فضای معنوی آن دورانم، می‌خواهم شلمچه و دهلاویه و ... را همانطوری ببینم که همت دید، خرازی دید، چمران دید، باکری‌ها دیدند.
با همه این حرف‏ها، باز هم آنجا را با تمام وجود دوست دارم و برای نفس کشیدن دوباره در آن فضا، منتظر بهاری دیگرم.

.: پیشاپیش فرا رسیدن سال 1388 رو تبریک می‌گم.
.: موقع تحویل سال بعد از دعا برای آخرین نوروز بی او و دعا برای خودتون، ته تهش اگر جا بود و یادتون موند لطفا برای تحویل قلب‌های زمخت ما هم دعا کنید.