انقلاب اسلامی، دنیا، ایران
مدتی است اتفاقاتی که در جایجای دنیا میافتد انسان را به تعجب وا میدارد، اینکه چطور جهانیان اینقدر در برابر ظلم ناآرام شدهاند.
در هر زمینهای؛ سیاسی، اجتماعی، مذهبی و ...
یقینا اگر نتوان گفت همه، به جرات میتوان گفت که بسیاری از این چیزها از ایران اسلامی و انقلاب و مردم آن به ارث رسیدهاست.
لنگهکفش منتظر الزیدی که برای خودش انقلابی به پا کرد.
شکست مفتضحانه ارتش اسرائیل بهعنوان قدرتمندترین ارتش منطقه از مقاومت مردمی فلسطینیهای محبوس در نوار غزه، فقط با سلاحی بهاسم ایمان و اعتقاد!
حمایت همه جانبه ملتهای جهان از مردم غزه و شدت یافتن نفرتها نسبت به اسرائیل و حامیانش.
بیدار شدن مردم آمریکای لاتین و تبدیل شدن حیاط خلوت آمریکا به قدرتی در برابر زورگوییهای آن.
رویآوردن عده زیادی از جهانیان به اسلام و حجاب اسلامی.
و ...
انگار همهجای دنیا دارند از انقلاب و امام ما یاد میگیرند که در برابر ظالم نباید ساکت نشست. این مساله را حتی رؤسای آمریکا و اسرائیل هم فهمیدهاند.
ترس برشان داشته و تلاش بیوقفهای را برای محو انقلاب اسلامی شروع کردهاند.
و شاید، همین موضوع باشد که شیمون پرز را وادار کرده به سخنانی که جز از روی ترس نمیتواند باشد مبنی بر اینکه "ما امنیت ایران را تهدید نمیکنیم، اما ایران امنیت و وجود و هویت ما را متناوبا تهدید می کند!" یا هیلاری کلینتون، که گفته: "در برابر ایران همه گزینهها مدنظر هستند." و یا شخص باراک اوباما که حکومت ایران را "تهدید" و "چالشی بزرگ" برای سیاست خارجی دولت خود معرفی کردهاست!
همه اینها برای ما، مایه افتخار است اما؛
نمیدانم چرا مردم کشور خودمان دارند وارونه میشوند.
دارند به عقب بر میگردند گویا، به دوران جاهلیت!
ارزشهای انقلاب کمرنگ میشوند.
از شهداء کمتر یاد میشود.
زنان نسبت به حجابشان بیاهمیت میشوند.
مردها بیغیرت میشوند.
و ...
انگار کلینتون و اوباما و ... خوب فهمیدهاند که چه چیزهایی مردم را در برابر زورگوییها آرام نمیگذارد، آن را هدف قرار داده و با تمام قوا با آن میجنگند.
امروز، باید هوشیارتر از همیشه در صحنه باشیم و نگذاریم که به اهدافشان برسند.
شاید مبارزه با روی کار آمدن اوباما سختتر هم شدهباشد. چرا که اساس عمل او و دولتش بر محافظهکاری و به اصطلاح خودمان زیر آبی رفتن است. طوری وارد عمل میشوند که خدای ناکرده بعد از ضربهخوردن، تازه میفهمیم با ما چهها که نکردهاند!
در جنگ امروز، هوشیاری، حرف اول را میزند.